Հաճախ, երբ Աստված մեզ կանչում է մենք չենք ցանկանում ենթարկվել, ու փորձում ենք լռեցնել մեր մեջ գտնվող Սուրբ Հոգին, այս պատմությունը նման մի դեպքի մասին է․․․
Փոքրիկը հագավ տաք հագուստ և հետո ասաց հորը.
- Լավ հայրիկ, ես պատրաստ եմ:
Նրա հայրը՝ եկեղեցու հովիվը, ասաց.
- Պատրաստ ես ինչի՞ համար:
- Հայրիկ, ժամանակն է դուրս գալ և մեր թռուցիկները բաժանելու:
Հայրիկը պատասխանեց.
- Որդեա՛կ, դրսում շատ ցուրտ է, անձրևոտ:
Երեխան զարմացած նայեց հորը և ասաց.
- Բայց պապ, մարդիկ պետք է իմանան Աստծու մասին՝ նույնիսկ անձրևոտ օրերին:
Հայրիկը պատասխանեց.
- Որդեա՛կ, ես նման եղանակին դուրս չեմ գա:
Հուսահատության մեջ երեխան ասաց.
- Հայրիկ, կարո՞ղ եմ միայնակ գնալ: Խնդրում եմ:
Նրա հայրը մի պահ վարանեց ապա ասաց.
- Կարող ես գնալ! Ահա թռուցիկները, միայն զգույշ եղիր:
- Շնորհակալություն հայրիկ:
Եվ որդին վերցնելով դուրս եկավ անձրևի տակ: 11-ամյա դեռահասը քայլում էր գյուղի փողոցներով, թռուցիկներ հանձնելով իրեն հանդիպած բոլոր մարդկանց: Երկար ժամանակ անձրևի տակ անցկացնելուց հետո, ձեռքում մնաց վերջին թռուցիկը, նա կանգ առավ անկյունում ՝ տեսնելու, թե կգտնի որևէ մեկին, ում այն կկարողանար տալ, բայց փողոցները ամբողջովին ամայի էին: Այնուհետև նա գնաց իր տեսած առաջին տունը, մոտեցավ դռանը ու մի քանի անգամ սեղմեց զանգի կոճակը։ Ոչ ոք դուրս չէր գալիս:
Վերջապես տղան որոշեց հեռանալ, բայց ինչ-որ բան նրան խանգարում էր: Պատանին վերադարձավ դռան մոտ, սկսեց առավել երկար զանգել և ուժեղ հարվածել դռանը: Նա անընդհատ սպասում էր: Վերջապես դուռը զգուշորեն բացվեց: Շատ տխուր հայացքով տիկինը դուրս եկավ և մեղմորեն հարցրեց.
- Ի՞նչ կարող եմ անել Ձեզ համար, որդի:
Փայլող աչքերով և պայծառ ժպիտով երեխան ասաց.
- Տիկին, կներեք, եթե խանգարեցի Ձեզ, բայց ես պարզապես ուզում եմ հայտնել, թե Աստված որքան է սիրում Ձեզ, և որ ես եկել եմ Ձեզ տալու իմ վերջին թռուցիկը, որտեղ գրված է Աստծո և Նրա մեծ սիրո մասին:
Տղան վերջապես տվեց վերջին թռուցիկը: Կինը պարզապես շնորհակալություն հայտնեց և փակեց դուռը։
Հաջորդ կիրակի առավոտյան, հովիվը գտնվում էր բեմում, և երբ ծառայությունը սկսվեց, նա հարցրեց.
- Կա՞ որևէ մեկը, ով կցանկանա կիսվել վկայությամբ:
Մի ծեր կին զգուշորեն կանգնած էր եկեղեցու վերջին շարքում: Նա մոտեցավ հովվին և երբ սկսեց խոսել աչքերը փայլում էին.
- Այս եկեղեցում ոչ ոք ինձ չի ճանաչում: Ես երբեք այստեղ չեմ եղել, անցած կիրակի ես նույնիսկ քրիստոնյա չէի: Ամուսինս վերջերս է մահացել՝ ինձ թողնելով այս աշխարհում: Անցյալ կիրակի առանձնահատուկ ցուրտ ու անձրևոտ էր, նման սրտիս։ Այդ օրը ես եկա տուն, ու չէի ցանկանում այլևս ապրել, չկար հույսի նշույլ: Այնուհետև աթոռ և պարան վերցրի ու բարձրացա իմ տան ձեղնահարկը: Ես կապեցի պարանի մի ծայրը տանիքի ճաղավանդակներին. այնուհետև բարձրացա աթոռի վրա ու պարանի մյուս ծայրը փաթաթեցի պարանոցիս:
Ես կանգնած էի աթոռի վրա այնքան միայնակ և կոտրված, պատրաստվում էի արդեն նետվել աթոռից, երբ հանկարծ դուռը բարձր ձայնով թակեցին: Մտածեցի, մի րոպե սպասեմ, ով էլ լինի, կհեռանա: Ես սպասում էի և սպասում, բայց դռան թակոցն ամեն անգամ ավելի ու ավելի էր սաստկանում: Այն այնքան ուժեղացավ, որ այլևս չէի կարող անտեսել դա: Ո՞վ կարող էր լինել: Ոչ ոք այլևս չի գալիս իմ տուն՝ չի այցելում ինձ:
Պարանը հանեցի պարանոցիցս և գնացի դեպի դուռը, զանգը դեռ հնչում էր, և շարունակում էին թակել դուռը: Երբ դուռը բացեցի, ես չէի կարողանում հավատալ այն ամենին, ինչ տեսնում էի, դռան դիմաց ժպտերես մի երեխա էր, նման հրեշտակի։ Ես երբևէ չէի տեսել նրան:
Փոքրիկը այնպես էր ժպտում, ես դա երբեք չեմ կարող նկարագրել:
Նրա բերանից դուրս եկած լուրը Աստծո սիրո մասին, կարծես սիրտս արթնացրեց, որը վաղուց մեռել էր.
Երբ փոքրիկ հրեշտակն անհետացավ ցրտի և անձրևի միջև, ես փակեցի դուռը և կարդացի թռուցիկի յուրաքանչյուր բառ:
Հետո բարձրացա վերնահարկ՝ աթոռն ու պարանը հանելու: Ինձ այլևս պետք չէին դրանք:
Ինչպես տեսնում եք ես ողջ եմ ու այժմ Թագավորի երջանիկ դուստրն եմ:
Ես տեսա՝ տղան, երբ հեռանում էր, մտավ այս եկեղեցի, ես անձամբ եկել եմ շնորհակալություն հայտնելու Աստծո այն փոքրիկ հրեշտակին, ով եկել էր ճիշտ ժամանակին և փաստորեն դարձել միջոց փրկելու իմ կյանքը դժոխքի հավերժությունից:
Եկեղեցում բոլորը լացում էին:
Իսկ այս հոդվածները կարդացել ե՞ս.
